Sicilie -> Sardinie

!!UPDATE 10-08-07 => foto's toegevoegd!!

Hallo allemaal,

We hebben de oversteek vanaf Sicilie naar Sardinie met z'n allen voltooid(!) en varen nu in het noordoosten van Sardinie, net vertrokken uit Ottiolu marina (een plaatsje gebaseerd op de jet-set plaats Porto Cervo naar een idee van de Aga Khan). We hebben net een nacht betaald en het verderop beschreven record is alweer gebroken, €122/nacht........... (niet leuk meer, maar na de ontberingen achter het anker wel welkom). Ondanks het hoge 'jet-set gehalte' (er was een bijeenkomst van 'Primatist' wanstaltige speedboten met dito heftig ronkende (Porsche?) motoren) geen internet verbinding, dus nu alleen tekst, de foto's plakken we er later wel bij.
Even teruggraven in het geheugen, de laatste weblog is alweer bijna 2 weken geleden en natuurlijk is er ondertussen alweer veel gebeurd........ Tijdens het uitvaren van de haven van Palermo passeren we het supercruiseschip 'Disney Magic' van de Disney corporation (let op de Mickey mouse afbeelding op de schoorstenen..........) en een paar uur later liggen we voor anker bij de meest noordwestelijke kaap van Sicilie, 'San Vito lo Capo'. Hier is een schitterend strand met op de achtergrond een machtig stuk roodkleurige berg. Natuurlijk is hier een (lelijk) vakantiedorp uit de grond gestampt. We zwemmen lekker, relaxen en bespreken de mogelijkheden rondom de oversteek naar Sardinie. De moeder van Nel komt 27 juli naar Sardinie, dus daar voor die tijd zijn zou mooi zijn. Het weer is de afgelopen week in de hele Middellandse zee uitstekend geweest, dus de zee is rustig en het weerbericht voor de komende 2 dagen zeer goed. Na goed overleg valt het besluit om met z'n allen te gaan alhoewel we eigenlijk nog een paar dagen in Sicilie zouden blijven.

De afstand vanaf San Vito lo Capo naar de zuidoost punt van Sardinie is ongeveer 170 mijl (~ 30 uur). Zaterdagmorgen 21 juli vertrekken we om half negen. Het wordt op een paar 'kleinigheidjes' na een prachtige overtocht. Na een uur of twee motorzeilen (ik haat dat woord, het wordt veel te vaak gebruikt!!!) varen we ineens de potdichte mist in en gaan we net op tijd achter de radar zitten om net een groot motorjacht met vissende dikke mannen te ontwijken. In stilte passeren we elkaar op een meter of 20 afstand en binnen enkele seconden zien we elkaar niet meer. Heel even komt bij Nel de gedachte op om rechtsomkeerd te maken, maar we zetten gelukkig door en een paar uur later is het zicht weer redelijk en kunnen we een paar mijl kijken. De nacht verloopt verder rustig, alhoewel het zo vochtig is dat het lijkt of het vanaf het zeil regent. Ook krijgen we in het donker nog even bezoek van een paar dolfijnen, we horen ze springen en blazen naast de boot. Het lijkt lang een oversteek te worden zonder een druppel water aan dek als de wind tegen ons in draait en toeneemt tot 20 knopen (Bft 5). De laatste 2 uur bonken we tegen de wind en de golven in en blijven we niet meer droog.......... Het eerste wat we van Sardinie zien is een klein eilandje met een vuurtorentje en zeker honderd kleine bootjes voor anker in het kleine beetje lij wat het eiland bied. Hopelijk geen voorbode van de drukte die ons te wachten staat (het is natuurlijk wel zondag, dus alle Italianen zijn ook op het water...........). Een half uur later rond het middaguur valt het anker in de prachtige baai van Carbonara. Weer een hindernis geslecht en gelukkig met z'n allen. Het had heel wat gedoe geweest als Nel en de kids met de ferry hadden gegaan en Michel solo met de boot. We hadden ook nog het 'ijzer' Wouter en Hiske in het vuur om de oversteek mee te varen, maar er bleken geen tickets te koop voor nog enigzins normale prijzen (700 euro voor een enkeltje ofzo) en uiteindelijk was het ook niet nodig (jongens bedankt voor alle moeite!!!!!!!!!!!). Die avond na een heerlijk maal op de boot, begint op de wal een soort (oorverdovend) popconcert, gevolgt door een fantasties vuurwerk dat niet had misstaan in Disneyland. Natuurlijk maken we de kinderen wakker en met z'n allen kijken we onze ogen uit.

We blijven lekker 2 dagen in de baai van Carbonara (tevens onze lievelings spaghetti), eten de meest heerlijke lamskoteletjes (erg he...) die je maar kunt verzinnen en gaan dan richting Cagliari met het idee een auto te huren om het zuiden van het eiland te verkennen, natuurlijk boodschappen te doen en Corry op te halen van het vliegveld. Het is 20 mijl en natuurlijk hebben we tegenwind, dus lekker motorzeilend arriveren we tegen het middaguur en zoeken in de grote haven naar de meest geschikte (lees goedkope) plek om te liggen. Eigenlijk is er niet veel keus, een marina in de oosthoek van de haven (en ver van het centrum) en een steiger in het hartje centrum. We gaan voor de laatste optie en meren met de kont naar de kant af op de steiger alwaar voor de stroomvoorziening alleen 400V stopcontacten aanwezig zijn (!). Als we na lang zoeken iemand vinden die over ligplaatsen op deze steiger gaat, blijkt al snel dat we 'te klein' zijn en dat deze steiger bedoeld is voor 'de groten der aarde'............. We gaan en deze keer maar naar de marina. Later die week zien we inderdaad aan de centrum-steiger jachten liggen waar de 'Mare' makkelijk 4x in past.(goed kijken, flamingo's)

De marina blijkt een leuke plek met hele aardige staf, die welwillend helpen de boot vast te leggen, ons voorzien van een mooie plattegrond van Cagliari en adressen van leuke restaurants en de autoverhuurders. Aan het eind van de middag wagen we de warme wandeling naar het centrum van de stad, huren voor de volgende dag een auto en verkennen het centrum en de winkelstraten. Cagliari is een leuke stad, niet heel bijzonder, maar aardig genoeg voor een paar dagen. We eten uiteindelijk aan het eind van de dag bij een restaurant aanbevolen door de marina en blijken de hele avond de enige gasten, worden helemaal in de watten gelegd door een fantastiese ober en ook het eten is helemaal goed voor een zeer schappelijke prijs. Na zo een dag is het heerlijk naar huis lopen voor een lekkere nacht slapen. Naast ons ligt een hele nieuwe Beneteau varend onder Nieuw Zeelandse vlag. Er is een stel aan boord met hun 11-jarige zoon en ze hebben de boot dit voorjaar in Duitsland gekocht en vervolgens door het Kieler kanaal, Nederland, Engeland, Portugal en Spanje naar hier gevaren. Ze willen naar de Adriatische zee en daarna de boot voor de winter achterlaten in Turkije. We hebben wel wat informatie met ze uit te wisselen gezien dat wij gaan varen waar zij vandaan komen en omgekeerd. (erg goed kijken, een 'vlucht' flamingo's)

Een volgende dag ligt er een hele grote X-jachts naast ons met 3 Engelse gasten aan boord (allen werkzaam voor een tuigerij) die als betaald klusje deze boot voor een rijke Turk van Turkije naar Falmouth in Engeland brengen. Ze blijken er wel een klus aan te hebben, de boot heeft geen stuurautomaat, stuurt zenuwachtig (raceboot) en de mee te nemen hoeveelheden water en diesel houden ook niet over (het hele dek staat vol jerrycans). Ze noemen het een 'paid-holiday'.

De volgende dag hebben we de auto en rijden door het zeer drukke verkeer rondom Cagliari. Het wegennet lijkt hier lukraak te zijn 'neergekwakt' en heeft voor ons absoluut geen aanknopingspunten om de weg te vinden. Omdat we later nog willen 'hyper-supermarkten', volgen we een tijdje borden naar een 'Carrefour', zonder die te kunnen vinden (super-ergelijk!!). We rijden uiteindelijk door het binnenland van de zuidelijke helft van het eiland, vinden een heuvelachtig gecultiveerd landschap met voornamelijk akkerbouw. Ook bezoeken we nog een zogenaamde 'Nuraghi', een bouwsel van enige eeuwen voor Christus, waarvan men absoluut geen idee heeft wie of wat het heeft gebouwd en waarvoor. Er zijn er op heel Sardinie een stuk of 200 gevonden. Na nog wat natuurpark te hebben bekeken (met een meer, maar geen mogelijkheden om te zwemmen), belanden we (ja ja tunnelvisie) toch weer op een strand om lekker te zwemmen. Op de terugweg nog veel flamingo's gezien die in de ondiepe zoutwinnings meren naar voedsel zoeken. Een dag later vinden we na wederom heel veel zoeken en rondjes rijden onze vriend de lokale 'Lidl' en stouwen de auto weer vol met water, frisdrank, bier en (goedkope) voedingswaren. Het is leuk te zien dat ook de gemiddelde Italiaan (alhoewel onwennig met de thuis ontvangen folder) de weg naar de Lidl heeft gevonden.

Dan is het 'oma Corry komt' dag die net na de middag met 'air One' wordt verwacht (heet het vliegtuig van de Amerikaanse president ook niet zo??). De morgen benutten we nog voor een bezoek aan een waterpark met veel zwembaden en hele hoge glijbanen (en hele strenge badmeesters die met de meetlat in de hand kinderen beletten bepaalde attrakties te benutten). Corry land precies op tijd en we zien haar achter de schuifdeuren bij de bagageband. Dan gaat het heel lang duren en komt ze uiteindelijk als laatste en zonder koffer......... De begroeting is natuurlijk emotioneel en ook nu is Sjoerd het meest 'verlegen'. De koffer is kennelijk in Milaan (tussenstop van Corry) achtergebleven en we kunnen later die avond bellen of hij terecht is. We gaan eerst maar eens naar de boot en vervolgens richting de stad voor een rondje om en wat eten. Heerlijk gegeten op een terrasje op de stoep en tijdens het eten diverse keren geprobeerd om de koffer van Corry te achterhalen. We worden aan het lijntje gehouden, bel straks terug en straks wordt steeds later. Uiteindelijk na 30 keer achter elkaar te hebben gebeld krijgen we om half elf contact met iemand die ons kan vertellen dat de koffer op Cagliari is gearriveerd en de volgende morgen kan worden opgehaald. Pfftttttt pak van ons hart want de koffer bevat allerhande belangrijke spullen (ontbijtkoek, voer voor Sjoerd, kado voor de kinderen, post een nieuwe telefoon, etc. etc.).

Omdat de huurauto ook terug moet is Michel al vroeg op pad richting het vliegveld en kan na veel vragen en zeuren (een klantvriendelijke info-balie mist hier dus....) de koffer in ontvangst nemen en worden later op de boot alle 'goedies' gretig in ontvangst genomen. Dan gaan we (eindelijk) weer varen!!! Het plan is om (ijs en weder dienende) de oostkant van Sardinie om te varen en over 14 dagen Corry weer op het vliegtuig te zetten vanuit Olbia (noordoost kant). Natuurlijk gebeuren er weer 'maffe' dingen nu Corry aan boord is. Om te beginnen varen we de eerste etappe richting de baai van Carbonara met een lekkere bakstag wind om in de baai net onder de beschutting van de pier van de marina prachtig te ankeren. Lekker zwemmen en voor oma helemaal vakantie!! De volgende dag met een beetje vaag weerbericht (er is een kleine depressie onderweg ten noorden van ons die voor wat wind kan zorgen) verder langs de oostkust. Stukje voor de wind, daarna 3 uur geen wind, dan zien we de wind (eigenlijk zien we in de verte de golven met witte koppen) en varen vervolgens 2 uur hoog aan de wind met vlagen tot 30 knopen (Bft 7) - voor ons wel mooi genoeg eigenlijk. Gelukkig neemt daarna de wind weer af en landen we in de duurste marina tot dan toe in San Marina Navarrese (€75,-). Leuk dorpje, goede pizza, nieuwe manier van het 'posten' van overlijdensadvertenties gespot (gewoon op A3 formaat aan de muur plakken) en lekker geslapen. De volgende morgen, wakker om 06.00u, hebben we een weerbericht van NW4 toenemend NW7. Nel wil blijven, maar Michel schat in dat de wind pas later die dag komt en we nog wel een stukje naar het noorden kunnen opschuiven..... Toch onderweg dus en hier een weergave van de uren die daarna volgden;
- eerste uur, absoluut geen wind, vlakke zee en een prachtige hoge rotskust vol met grotten en spleten.
- tweede uur, pal voor de wind (Bft3) zuidoost en geen noordwest....., vlakke zee en we steken de baai van Orosei over.
- derde uur, hoge zee, enorme klotsbak met noord- en zuidgaande golven tegenelkaar in - Michel besluit richting de kust te varen om de golven te ontlopen.
- vierde uur, minder hoge zee maar de wind blijft toenemen en is ook gedraaid naar de voorspelde NW hoek (tegenwind).
- vierde uur + een half, vlagen tot 45 knopen met een spreiding van zeker 90 graden, links en rechts in de verte een waterhoosje en allemaal vinden we het niet zo leuk meer........ we zoeken een uitweg en zien uiteindelijk 2 masten die stationair net onder de kust zitten en kennelijk liggen geankerd. Met veel motorgeweld en wild klapperend grootzeil bereiken we het kleine baaitje aan de voet van een hoge berg, strijken met moeite het zeil en gooien ook het anker, gelukkig 'betrekkelijke rust' pal onder deze hoge wal. De rest van de dag liggen we in verder prachtig weer in een absolute heksenketel van zeer vlagerige wind achter het anker te zwaaien. 40 meter ketting uit in 5 meter water en het anker houdt. We zien (echt!) honderden waterhozen (de ene na de andere) en de uitdrukking 'het water rookt' (dat was voor ons een eufemisme voor harde wind) krijgt ineens een wel heel letterlijke betekenis. We dachten dat dat alleen op plekken als Antarctica normaal was (buurman Jugo heeft daar meerdere keren voor anker gelegen met 50 knopen op de kop), maar hier in het mooiste weer van de wereld (zonnig, 30 graden) poeiert het ook dat het een lust is (die middag tot 50 knopen geregistreerd) en liggen we gelukkig maximaal hoge wal, dus hebben bijna geen golven. We maken er maar het beste van, nemen weer een Jeannette, Eric en Kiki kado-tje (ondertussen aan boord bekend als de slecht weer verrassing), bakken pannenkoeken, spelen spelletjes en bekijken natuurlijk met enige regelmaat het natuurgeweld. Als de wind aan het eind van de middag wat afneemt, laat ik het bijbootje te water om misschien toch een poging te doen om met de kinderen het strand te bereiken. Terwijl ik nog met het touw van het bootje in m'n handen sta, weer een vlaag die het bootje ondersteboven blaast en het touw bijna uit m'n handen........ bijna het bootje kwijt(!) - niet naar het strand dus.

Vlak voor donker snorkel ik naar het anker om te kijken of het nog goed ligt ingegraven en steek nog maar 10 meter ketting erbij. Het wordt een zeer onrustige nacht met nog maar wat meer wind tot vlagen van 60 knopen (ik wist niet dat de windmeter wist wat dat was). Ongelofelijk hoe het tekeer gaat en ook dat het anker gewoon houd. Brak halen we de volgende morgen en gelukkig neemt daarna de wind snel af tot normale proporties. Die middag kunnen we met de kinderen eindelijk van de boot en zwemmen op het strand als ineens de wind helemaal inkakt en uit zee gaat waaien..... liggen we ineens lagerwal. Ergo er is hier geen touw aan vast te knopen. Die avond is het windstil en het is voor ons niet te bevatten dat we nog geen 12 uur daarvoor orkaan-vlagen om de oren hadden. Nu het goed is afgelopen is het natuurlijk wel weer een ervaring rijker en een mooi verhaal voor bij de borreltafel. Hoera voor Corry dat ze zonder morren dit natuurgeweld met ons heeft doorstaan!! Na een gelukkig rustige en welbestede nacht (het hele circus slaapt als walrussen) varen we verder naar het noorden en komen na een rustig tochtje aan in Porte de Ottiolu waar we afmeren in de marina.

Benieuwd wat we verder nog voor maffe avonturen met Corry gaan beleven? Daarover meer in een volgende 'blog'

Tot de volgende keer! Ate a vista, crew 'Mare Cognitum'.