Hallo allemaal, deze keer eerst de fotos en dan het verhaal (zit in grieks internet cafe op een onbegrijpelijk toetsenbord te kloppen......)
Haak in arm
Visfile
Wat staat daar nou.... 
Onze..... boot (voor later)
Nautisch vraagstuk, wat betekenen borden?? 
Laat thuis 
Kotor
Kotor
Kerk 'op hoogte'
Vis!!!!!
Op weg naar boven....
Kotor
Kotor op hoogte
Gehaald!!!!
In bad
Fjord Kotor
Eten Budva (Jadran echt goed!!!)
Oorlogje spelen
Corfu oude stad
Corfu
Budva - troep We liggen na een rustige oversteek van 160 mijl in Corfu-stad op het gelijknamige eiland (alhoewel het lokaal 'Kerkira' heet..).
Zoals we al dachten was Montenegro een internet 'luw' gebied en deed onze telefoon het ook gewoon niet...... (wel contact met een zender, maar mooi niet bellen.....).
De afgelopen week zijn we van Cavtat (Croatie) naar Kotor in Montenegro gevaren. Wie had er al van Kotor gehoord?? Het is een fantastiese plek, een ommuurde middeleeuwse stad welke (net als bijna de hele Montenegraanse kust) in 1979 zwaar werd getroffen door een aardbeving en met behulp van Unesco geld weer helemaal is gerestaureerd. Om bij Kotor te komen moet je vanaf zee een 15 mijl landinwaards lopende fjord-achtige baai invaren tussen bergen door welke tot 1000 meter hoog zijn.
De grens tussen Croatie en Montenegro loopt precies door de ingang van de fjord en aan weerszijden zijn stellingen te zien. Er is een grote strook wal geheim militair gebied en ook het gebruik van verrekijkers, fototoestellen etc. kan tot problemen met de autoriteiten leiden.
Onderweg naar Kotor vangt Jitse onze eerste goed eetbare vis. Varend slepen we een vislijn achter de boot, met daaraan een soort kunstof inktvisje met een grote haak. Het is een tonijn-achtige van een kilo of 1,5. Na protest van Nell sla ik het beest met een lierhendel dood en maak er 4 prachtige files van. Die avond eten we heerlijk onze zelf gevangen vis.
Diezelfde dag vangen we later een nog veel grotere vis............... Tijdens het afmeren van de boot voel ik plotseling iets in mijn onderarm prikken en als ik ernaar kijk zie ik de haak van het inktvisje van de vislijn diep in mijn arm zitten. Omdat er een weerhaak aan zit, kan de haak niet worden teruggetrokken. Ik roep Nell dat we een probleempje hebben en dat ze een schaar en een kniptang moet gaan pakken. We knippen de vislijn door en op mijn tanden bijtend duw ik de haak verder zodat de punt en het weerhaakje er een anderhalve centimeter verder weer uitkomen. Dan knipt Nell de haak bij de steel door en kan hij worden doorgehaald. Vervolgens goed ontsmet en ondertussen heb ik er geen last meer van............... De vishaak word nu, indien niet gebruikt, door een kurk beschermd tegen ongewild gevangen worden.
Het inklaren (op zondag) van boot en bemanning in Montenegro was ook een leuke ervaring. Bij een verlaten loswal aan de wal en vervolgens naar de 'Policija', die in een vervallen Portocabin bleken te zitten. Binnen twee bierdrinkende (!!!) agenten die verveeld met de tv aan in hun stoelen hingen. Alle papieren en de paspoorten bekeken en toen de ene typend met 1 vinger een crewlijst maken (5 x onze personalia duurde zeker 30 minuten!!). Toen er een leuke dame op de tv te zien was, was de aandacht gelijk hierop gericht. Vervolgens naar de haven official voor de verplichte 'cruise-permit', kosten €109,-, hier alles handgeschreven, dus ook 20 minuten kwijt en uiteindelijk nog langs de douane voor wat stempels.......... Al met al 5 kwartier kwijt met deze 'onzin'.
Buiten met z'n allen eindeloos dwalen door de stad hebben Jitse en Michel ook de burcht van Kotor beklommen. Vanuit de stad lopen muren de berg op om op 400m hoogte te eindigen bij een vervallen burcht (lijkt wel wat op de Chinese muur). De toeristiese informatie zegt dat er meer als 2000 treden omhoog lopen. We doen er uiteindelijk 3 uur over om op en neer te lopen en hebben prachtige uitzichten op het fjord en de stad. Zoals diverse andere oude optrekjes die we hebben bezocht onderweg, kan ook deze de Nederlandse Arbo niet doorstaan. Op veel plaatsen kun je makkelijk tientallen meters naar beneden storten, veel delen van de muur en de burcht zien eruit alsof ze ieder moment kunnen instorten en als we een stalen bruggetje over een kloof moeten oversteken, mist er een brugdeel en moeten we springen om de overkant te bereiken. Ik laat Jitse de hele weg voor me lopen, zodat ik hem geen moment uit het oog verlies.
In Kotor ontmoeten we diverse (gepensioneerde) Nederlanders die met campers op reis zijn en kletsen we ook met een Amerikaans stel die al 3 jaar met de boot onderweg zijn. We komen de Amerikanen ook tegen tijdens de beklimming van de burcht en krijgen het volgende te horen 'we did the climb in just over 55 minutes!!'............... lekker belangrijk denk ik.
Vanuit Kotor varen we naar het zuiden en gaan voor anker bij Sv. Stefan, een eilandje waar de inwoners destijds van af zijn gehaald om plaats te maken voor een pittoresk hotel. De ankerplaats is erg onbeschermd en we hebben behoorlijk last van de deining, die de boot aardig doet schommelen. Dan maar weer anker op en even terug naar de badplaats Budva en gaan voor anker bij het strand. Die middag lekker gezwommen en geluierd, met een flinke, ons rakelings, passerende onweersbui. s'Avonds lopen we een rondje door de mooie oude stad (ook zwaar beschadigd door de aardbeving en weer helemaal gerestaureerd) en slenteren langs de boulevard die evenwijdig aan het strand loopt. Hier wordt duidelijk dat Montenegro nog niet (zoals dat in Slovenie en Croatie wel het geval is) helemaal hersteld is van de na-oorlogse toeristiese dip. Hier is alles wat een toeristiese trekpleister nodig heeft, zon - zee - strand - mooie omgeving en een interessant achterland, maar veel gebouwen zijn vervallen, straten kapot, slecht uitziende restaurants, het stinkt en er lopen open riolen zo de zee in................ We eten uiteindelijk heerlijk aan het strand bij 'Jadran', het enige beetje ogelijke restaurant. Ergo er moet hier nog wel wat gebeuren, of je moet dit rekenen tot 'de charme' van Budva.
Na het verlaten van Croatie (waar het best wel druk was met charter jachten) zien we bijna geen jachten meer. In Kotor lagen er 3 en in Budva 2. Kennelijk is veel mensen de 'moeite' van het in- en uitklaren te veel of zien ze Montenegro zowiezo niet zitten.
Vanuit Budva zeilen we naar Bar, alwaar we uitklaren uit Montenegro en de oversteek gaan maken (160 mijl) naar Corfu. Bar is ook compleet verwoest geweest door de aardbeving en hier is een Oosteuropese architect in de weer geweest met de nieuwbouw. In de 70-er jaren waarschijnlijk allemaal prachtig, maar anno nu verschrikkelijk........... en verwaarloosd. Niet veel te beleven in Bar, behalve dan het 'feest' van het uitklaren. Wat ons wel duidelijk opvalt is dat de mensen in Montenegro veel aardiger en opener zijn dan de Croaten.
We houden de weerberichten (zowel Navtex als Rtty via de korte golf) al enige dagen in de gaten (toch spannend, onze eerste langere tocht en een nacht op zee) en vertrekken donderdag om 7 uur s'morgens. Bij vertrek regent het (de 2e keer in de afgelopen 6 weken) en staat er een rustig windje, dus grootzeil gezet en rustig motorzeilend naar het zuidoosten. Onderweg niet veel bijzonders, anders dan dat de wind wat varieert tussen noordwest, noordoost en zuidoost en tussen de 5 en 20 knopen waait. Veel gepruts aan de zeilen dus en zeker 3-kwart van de tijd met de motor 'bijduwen'. Toch zeilen we ook enige uren onder vol tuig met een knoop of 8 in de goede richting (lekker!!!). Het hoge gebergte aan de kust van Albanie blijft ook ver in zee zichtbaar, maar verder is er niets dan lege zee. s' Middags nog wat rake klappen; eerst denken we aan onweer, maar het moeten schietgeluiden zijn vanaf de kust. Beetje vreemd..... We ontlopen even later wel een echte onweersbui. Slechts een handvol (cruise)schepen zien wij die nacht. Bij het krieken van de dag zien we in de verte Corfu al op de horizon en tegen tienen proberen we Corfu-stad aan te lopen om in te klaren in Griekenland. Weer een mijlpaal!, maar................. de pilot die we gebruiken is van 1980 (bedankt Piet & Henny!! - de boeken komen terug!!) en sinds die tijd blijkt er nogal wat veranderd. De kade waar de douane zou zitten is een grote bouwput....... Uiteindelijk kiezen we de makkelijke optie en gaan naar de dichtsbijzijnde marina, in Gouvia.
Na het inchecken in de Marina volgt de gang naar de 'harbour authority' om in te klaren in Griekenland, wat €'ros te spenderen aan een 'transit log' en nog wat andere onzin. Nadat de dienstdoende diender begrijpt dat we uit Montenegro komen, wat dus buiten de EU ligt, gaan al zijn alarm bellen rinkelen. Hij belt (z'n baas????) en dan blijkt dat we toch naar Corfu stad moeten. Gelukkig mag dat zonder boot. Ik (Michel) besluit de vouwfiets te pakken en ga op weg.
Behalve dat het 'vouwfietsfietsen' een kunst op zich is en er onderweg van alles van deze (nieuwe) fiets afvalt wordt het een tocht met hindernissen. Ik wordt van kastje naar de muur gestuurd, uiteindelijk schouderophalend geholpen door de douane, de mevrouw van de paspoortcontrole vind alles te veel moeite en op het kantoor van de harbour authority sta ik een uur te wachten op iemand die niet meer blijkt te komen (stoom uit de oren!!). Of ik de volgende dag in de marina wil inklaren..... (!). Ik kom kapot terug op de boot en ben woest op alle 'papiervretende' Grieken.........., het is makkelijker om in (communisties) Albanie in te klaren dan als mede EU lid in Griekenland............ (we blijven lachen).
Tante Rina nog gefeliciteerd met de verjaring!!
tot de volgende 'blog', crew 'Mare Cognitum'
Zoals we al dachten was Montenegro een internet 'luw' gebied en deed onze telefoon het ook gewoon niet...... (wel contact met een zender, maar mooi niet bellen.....).
De afgelopen week zijn we van Cavtat (Croatie) naar Kotor in Montenegro gevaren. Wie had er al van Kotor gehoord?? Het is een fantastiese plek, een ommuurde middeleeuwse stad welke (net als bijna de hele Montenegraanse kust) in 1979 zwaar werd getroffen door een aardbeving en met behulp van Unesco geld weer helemaal is gerestaureerd. Om bij Kotor te komen moet je vanaf zee een 15 mijl landinwaards lopende fjord-achtige baai invaren tussen bergen door welke tot 1000 meter hoog zijn.
De grens tussen Croatie en Montenegro loopt precies door de ingang van de fjord en aan weerszijden zijn stellingen te zien. Er is een grote strook wal geheim militair gebied en ook het gebruik van verrekijkers, fototoestellen etc. kan tot problemen met de autoriteiten leiden.
Onderweg naar Kotor vangt Jitse onze eerste goed eetbare vis. Varend slepen we een vislijn achter de boot, met daaraan een soort kunstof inktvisje met een grote haak. Het is een tonijn-achtige van een kilo of 1,5. Na protest van Nell sla ik het beest met een lierhendel dood en maak er 4 prachtige files van. Die avond eten we heerlijk onze zelf gevangen vis.
Diezelfde dag vangen we later een nog veel grotere vis............... Tijdens het afmeren van de boot voel ik plotseling iets in mijn onderarm prikken en als ik ernaar kijk zie ik de haak van het inktvisje van de vislijn diep in mijn arm zitten. Omdat er een weerhaak aan zit, kan de haak niet worden teruggetrokken. Ik roep Nell dat we een probleempje hebben en dat ze een schaar en een kniptang moet gaan pakken. We knippen de vislijn door en op mijn tanden bijtend duw ik de haak verder zodat de punt en het weerhaakje er een anderhalve centimeter verder weer uitkomen. Dan knipt Nell de haak bij de steel door en kan hij worden doorgehaald. Vervolgens goed ontsmet en ondertussen heb ik er geen last meer van............... De vishaak word nu, indien niet gebruikt, door een kurk beschermd tegen ongewild gevangen worden.
Het inklaren (op zondag) van boot en bemanning in Montenegro was ook een leuke ervaring. Bij een verlaten loswal aan de wal en vervolgens naar de 'Policija', die in een vervallen Portocabin bleken te zitten. Binnen twee bierdrinkende (!!!) agenten die verveeld met de tv aan in hun stoelen hingen. Alle papieren en de paspoorten bekeken en toen de ene typend met 1 vinger een crewlijst maken (5 x onze personalia duurde zeker 30 minuten!!). Toen er een leuke dame op de tv te zien was, was de aandacht gelijk hierop gericht. Vervolgens naar de haven official voor de verplichte 'cruise-permit', kosten €109,-, hier alles handgeschreven, dus ook 20 minuten kwijt en uiteindelijk nog langs de douane voor wat stempels.......... Al met al 5 kwartier kwijt met deze 'onzin'.
Buiten met z'n allen eindeloos dwalen door de stad hebben Jitse en Michel ook de burcht van Kotor beklommen. Vanuit de stad lopen muren de berg op om op 400m hoogte te eindigen bij een vervallen burcht (lijkt wel wat op de Chinese muur). De toeristiese informatie zegt dat er meer als 2000 treden omhoog lopen. We doen er uiteindelijk 3 uur over om op en neer te lopen en hebben prachtige uitzichten op het fjord en de stad. Zoals diverse andere oude optrekjes die we hebben bezocht onderweg, kan ook deze de Nederlandse Arbo niet doorstaan. Op veel plaatsen kun je makkelijk tientallen meters naar beneden storten, veel delen van de muur en de burcht zien eruit alsof ze ieder moment kunnen instorten en als we een stalen bruggetje over een kloof moeten oversteken, mist er een brugdeel en moeten we springen om de overkant te bereiken. Ik laat Jitse de hele weg voor me lopen, zodat ik hem geen moment uit het oog verlies.
In Kotor ontmoeten we diverse (gepensioneerde) Nederlanders die met campers op reis zijn en kletsen we ook met een Amerikaans stel die al 3 jaar met de boot onderweg zijn. We komen de Amerikanen ook tegen tijdens de beklimming van de burcht en krijgen het volgende te horen 'we did the climb in just over 55 minutes!!'............... lekker belangrijk denk ik.
Vanuit Kotor varen we naar het zuiden en gaan voor anker bij Sv. Stefan, een eilandje waar de inwoners destijds van af zijn gehaald om plaats te maken voor een pittoresk hotel. De ankerplaats is erg onbeschermd en we hebben behoorlijk last van de deining, die de boot aardig doet schommelen. Dan maar weer anker op en even terug naar de badplaats Budva en gaan voor anker bij het strand. Die middag lekker gezwommen en geluierd, met een flinke, ons rakelings, passerende onweersbui. s'Avonds lopen we een rondje door de mooie oude stad (ook zwaar beschadigd door de aardbeving en weer helemaal gerestaureerd) en slenteren langs de boulevard die evenwijdig aan het strand loopt. Hier wordt duidelijk dat Montenegro nog niet (zoals dat in Slovenie en Croatie wel het geval is) helemaal hersteld is van de na-oorlogse toeristiese dip. Hier is alles wat een toeristiese trekpleister nodig heeft, zon - zee - strand - mooie omgeving en een interessant achterland, maar veel gebouwen zijn vervallen, straten kapot, slecht uitziende restaurants, het stinkt en er lopen open riolen zo de zee in................ We eten uiteindelijk heerlijk aan het strand bij 'Jadran', het enige beetje ogelijke restaurant. Ergo er moet hier nog wel wat gebeuren, of je moet dit rekenen tot 'de charme' van Budva.
Na het verlaten van Croatie (waar het best wel druk was met charter jachten) zien we bijna geen jachten meer. In Kotor lagen er 3 en in Budva 2. Kennelijk is veel mensen de 'moeite' van het in- en uitklaren te veel of zien ze Montenegro zowiezo niet zitten.
Vanuit Budva zeilen we naar Bar, alwaar we uitklaren uit Montenegro en de oversteek gaan maken (160 mijl) naar Corfu. Bar is ook compleet verwoest geweest door de aardbeving en hier is een Oosteuropese architect in de weer geweest met de nieuwbouw. In de 70-er jaren waarschijnlijk allemaal prachtig, maar anno nu verschrikkelijk........... en verwaarloosd. Niet veel te beleven in Bar, behalve dan het 'feest' van het uitklaren. Wat ons wel duidelijk opvalt is dat de mensen in Montenegro veel aardiger en opener zijn dan de Croaten.
We houden de weerberichten (zowel Navtex als Rtty via de korte golf) al enige dagen in de gaten (toch spannend, onze eerste langere tocht en een nacht op zee) en vertrekken donderdag om 7 uur s'morgens. Bij vertrek regent het (de 2e keer in de afgelopen 6 weken) en staat er een rustig windje, dus grootzeil gezet en rustig motorzeilend naar het zuidoosten. Onderweg niet veel bijzonders, anders dan dat de wind wat varieert tussen noordwest, noordoost en zuidoost en tussen de 5 en 20 knopen waait. Veel gepruts aan de zeilen dus en zeker 3-kwart van de tijd met de motor 'bijduwen'. Toch zeilen we ook enige uren onder vol tuig met een knoop of 8 in de goede richting (lekker!!!). Het hoge gebergte aan de kust van Albanie blijft ook ver in zee zichtbaar, maar verder is er niets dan lege zee. s' Middags nog wat rake klappen; eerst denken we aan onweer, maar het moeten schietgeluiden zijn vanaf de kust. Beetje vreemd..... We ontlopen even later wel een echte onweersbui. Slechts een handvol (cruise)schepen zien wij die nacht. Bij het krieken van de dag zien we in de verte Corfu al op de horizon en tegen tienen proberen we Corfu-stad aan te lopen om in te klaren in Griekenland. Weer een mijlpaal!, maar................. de pilot die we gebruiken is van 1980 (bedankt Piet & Henny!! - de boeken komen terug!!) en sinds die tijd blijkt er nogal wat veranderd. De kade waar de douane zou zitten is een grote bouwput....... Uiteindelijk kiezen we de makkelijke optie en gaan naar de dichtsbijzijnde marina, in Gouvia.
Na het inchecken in de Marina volgt de gang naar de 'harbour authority' om in te klaren in Griekenland, wat €'ros te spenderen aan een 'transit log' en nog wat andere onzin. Nadat de dienstdoende diender begrijpt dat we uit Montenegro komen, wat dus buiten de EU ligt, gaan al zijn alarm bellen rinkelen. Hij belt (z'n baas????) en dan blijkt dat we toch naar Corfu stad moeten. Gelukkig mag dat zonder boot. Ik (Michel) besluit de vouwfiets te pakken en ga op weg.
Behalve dat het 'vouwfietsfietsen' een kunst op zich is en er onderweg van alles van deze (nieuwe) fiets afvalt wordt het een tocht met hindernissen. Ik wordt van kastje naar de muur gestuurd, uiteindelijk schouderophalend geholpen door de douane, de mevrouw van de paspoortcontrole vind alles te veel moeite en op het kantoor van de harbour authority sta ik een uur te wachten op iemand die niet meer blijkt te komen (stoom uit de oren!!). Of ik de volgende dag in de marina wil inklaren..... (!). Ik kom kapot terug op de boot en ben woest op alle 'papiervretende' Grieken.........., het is makkelijker om in (communisties) Albanie in te klaren dan als mede EU lid in Griekenland............ (we blijven lachen).
Tante Rina nog gefeliciteerd met de verjaring!!
tot de volgende 'blog', crew 'Mare Cognitum'
