Hallo allemaal,
Het volgende nieuws zal voor de trouwe lezer misschien geen, maar voor velen waarschijnlijk wel een verrassing zijn. Ik heb vanmorgen met heel veel pijn in het hart afscheid genomen van Nelly, de kinderen en oma Corry, die op het vliegtuig richting Nederland zijn gestapt (via Dusseldorf en de trein).........
('en 10km hoog in je vliegmasjien kan ik jullie al niet meer zien'.................)
Deze beslissing hing al een tijdje in de lucht en ongeveer een week geleden is de knoop doorgehakt. Het varen in deze contreien met vaak meer wind dan we leuk vinden (afgelopen 2 dagen weer NW7 en meer) en op sommige stukken weinig beschutte haven- of ankerplaatsen en het vooruitzicht van een 200-mijls oversteek heeft geestelijk z'n tol ge-eist en heeft (een periode) Nederlandse rust zonder zorgen voor weer, wind, zeegang en kinderen voor Nelly noodzakelijk gemaakt. 
Om met Nelly's woorden te spreken: 'de koek is even op'. Deze beslissing is natuurlijk voor iedereen heel moeilijk en heeft de afgelopen dagen niet makkelijk gemaakt wat natuurlijk voor oma Corry zeer onplezierig was. Op mijn humeur trok het in ieder geval een zware wissel en ik was niet in staat om hiertegen te vechten en 'te blijven lachen'................De kinderen (zeker Jitse), keken wel wat vreemd op van dit nieuws, maar ze zijn nog klein, dus volgen makkelijk wat wij willen en gaan natuurlijk vervolgens allerhande malle vragen stellen............ (gaat papa dan alleen het anker uitgooien, zijn er in Nederland wel bergen etc. etc.)
We zullen zien hoe het verder met deze reis gaat, eerst maar rust voor iedereen. Ik voor de verandering weer eens solo onderweg met een 200 mijls oversteek naar Menorca voor de boeg. Robbert en Terry komen 25 augustus voor 6 dagen naar Mallorca, dus er is genoeg tijd om op een goede weersvoorspelling te wachten.
Hieronder onze belevenissen van de afgelopen anderhalve week (zeg maar de dagen na 'het rokende water').
Na het 'circus' van Porto Ottiolu en de mega speedboten varen we verder noordwaards en ankeren onder een prachtig eiland, Tavolara genaamd. 
De pilot zegt dat als je ooit eens dit eiland hebt gezien, je het silouet altijd zult kunnen herkennen en ik geloof dat de pilot gelijk heeft. 
De volgende dag varen we werkelijk de 'speeltuin' van de superrijken binnen. We komen in de buurt van Porto Cervo en in de belendende baaien ligt het ene na het andere mega-jacht voor anker. We kijken onze ogen uit en gaan ook voor anker naast een Marina (lekker makkelijk voor boodschappen enzo). We horen een helicopter en zien deze even later achterop een van de jachten landen (!). 
Ook komt de Americo Vespucci voorbij, een klassieke dwarsgetuigde 3-master die we kennen van de Sail Amsterdam happenings. 
We ankeren die avond in een doodlopende lange smalle op het oog niet zo schone baai met ondiep water en zien even later tot onze stomme verbazing 2 dolfijnen voorbij schuiven....... Onbegrijpelijk dat we op zee haast geen dolfijnen treffen en dat ze hier in alle drukte in deze baai wel te zien zijn.
De volgende dag waait het erg hard en schuiven we wat verder, om net onder een kaap met hoge wal weer te ankeren, om naar het strand te gaan. Deze baai ligt ook weer vol met de nodige mega-jachten. In de loop van het daarop volgende uur maken we kennis met ankeren op z'n Italiaans. Het wordt mudje vol en kennelijk is het niet erg om erg dicht bij je buren te liggen, zolang er maar (net) niet gebotst wordt............. 
Vroeg in de avond neemt de wind behoorlijk af en besluiten we om richting Porto Cervo te varen.
Om de hoek van de kaap staat toch een behoorlijke zee die versterkt word door alle malloten met grote motorboten die ons links en rechts passeren. Voor Corry word dit de vuurdoop 'rollen' en een paar keer gaan we bijna van 'boord naar boord'. We lopen op de bonnefooi Porto Cervo binnen, de aanwezige marina is geen optie, die is waarschijnlijk de duurste van Sardinie en niet onze keuze. 
In de havenkom is ook een gedeelte gereserveerd voor ankeraars en we hebben mazzel om nog een plekje te vinden. Deze haven is door enkele superrijken waaronder de Aga Khan, begin 60-er jaren 'bedacht' en de omgeving verder ontwikkeld. 
Het ziet eruit als een Center Parcs voor superrijken en er is veel gedaan om de bebouwing te laten opgaan in de natuur. Ook hier is het weer je ogen uitkijken naar alle 'idioterie'. Super-super jachten, mega speedboten, joekels van zeiljachten, prachtige klassiekers, verzin het maar - je ziet het hier.
Het varen langs deze Costa Smeralda is wel mooi, wat eilanden dicht voor de kust met mooie ankerbaaien en dus vaak ergens wel wat 'hoge wal' te vinden. Wat het moeilijk maakt is de zeegang, niet door wind en golven, maar door alle mega-jachten en super-speedboten die volgas links, rechts en als het kon ook boven en onder voorbij schuiven en schieten. 
Echt waar op een redelijk windstille dag lopen er golven van tegen de 2 meter komend uit alle richtingen, je wordt er gek van................We gaan de wal op en het 'dorp' Porto Cervo is een belevenis op zich.
We hebben (ook niet op bv. de Champs Elysees) nog nooit zoveel super sjieke winkels naast elkaar gezien, eigenlijk wel een beetje lachwekkend. Van mode tot brillen, juwelen, horloges, tasjes, schoenen, noem alle supermerken maar op, hier heb je ze. 
We kijken natuurlijk uit naar beroemdheden, maar eerlijk gezegd zouden we de meeste niet herkennen zelfs als we naast ze op een terras zouden zitten......... Terwijl we een ijsje eten kijken we onze ogen uit naar een met bomen begroeid terrein waar een hele grote groep Aziaten zit te relaxen. Allemaal personeel van de mega-jachten, de hotels of de dure appartementen??? 
Wie zal het zeggen..... ze zoeken in ieder geval bij elkaar de gezelligheid op deze zondag. We vinden op het marina terrein ook een supermarkt en die blijkt zelfs niet zo heel gek geprijsd. Lekkere spulletjes gekocht voor op de bbq en die avond eten wij heerlijk (gratis voor anker liggend, wat het extra leuk maakt) van het hete grilrooster, met uitzicht op de super-jachten en het hele daarbij behorende toneelspel. De dagen die volgen staan in het teken van zoeken naar goede reismogelijkheden, die uiteindelijk worden gevonden bij TUI-fly.We bezoeken de dagen na Porto Cervo nog wat baaien in de omtrek, 'redden' de bijboot van een buurman en vieren de verjaardag van Nelly (8 augustus) aan een meerboei in de baai van Palau.
Corry heeft met de kinderen zelf slingers gemaakt van gekleurd papier en natuurlijk zijn er wat kleine kado-tjes en wat 'kunstwerken' van de kinderen. Jitse schrijft zelf 'voor mama' en het ziet er zelfs wel netjes uit!! Het waait ook weer eens pittig (Bft 7) en we besluiten hier in Palau te blijven, uit eten te gaan 
en een auto te huren voor een dag om de omgeving te bekijken en de familie naar het vliegveld van Olbia te brengen. Palau is een druk plaatsje door de ferries die hiervandaan naar het eiland La Madaleine varen en de grote attractie van Palau (tenminste voor ons) is een grote speeltuin met hardstikke nieuwe toestellen, dus veel plezier voor Jitse, Fenna en Sjoerd.Het waait de dag van de huurauto op de ankerplek dusdanig dat we bijna voor de veiligheid maar besluiten om aan boord te blijven, maar pakken uiteindelijk alle moed tezamen en gaan in 2 ploegen zonder al te veel problemen naar de wal.
De boot ligt met 2 dikke lijnen aan een mooring (door lokale mensen neergelegde meerboei met ketting aan een dik blok beton en voorzien van een boei waar je je lijn aan kunt vastmaken. Met de huurauto rijden we naar het noorden naar het kustplaatsje S.Teresa di Gallura. 
Hardstikke leuk met een mooie kust en 'leuk toeristies'. Die nacht (de nacht voor het vertrek) trekt de wind weer eens flink aan en reist de vraag of we de volgende dag wel met het bootje naar de kant kunnen...... onze Spaanse buurmannen hadden de rubberboot compleet met buitenboordmotor in een windvlaag al ondersteboven........ gelukkig valt het mee en in 3 ritjes is alle bagage en iedereen veilig aan de kant en kan de 45 kilometer naar het vliegveld worden aangevangen.De weersvoorspellingen voor de komende dagen zijn voor het gebied ten westen van Sardinie niet goed (W-NW 7-8 en in buien 9-10 met golven tot 5m hoog), dus ik kan de kluslijst gaan aanpakken, wat voor mij geestelijk ook nodig is, na 4 maanden met z'n allen ineens op een lege boot met allemaal kinderspullen om me heen, is eigenlijk een beetje te veel van het goede........................
Het volgende blog kan misschien op zich laten wachten, maar kijk af en toe maar even, als er gelegenheid is zal deze solo-zeiler zijn 'wel en wee' publiceren.
Tot de volgende keer! Ate a vista, Michel.
