Palermo oh oh!!

Hallo allemaal,

PALERMO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! wow wat een belevenis!!!! We hebben in eerste instantie problemen bij het vinden van een ligplaats in het centrum van de stad. Het lijkt wel druk en alle voor ons enigzins geschikte plaatsen zijn bezet. Dan zien we een vrouwtje staan bij een lege plek aan de grote kade en ze gebaard dat we daar kunnen liggen. We pakken deze kans en na wat onderhandelen moeten we 35 euro/dag betalen inclusief water en electra, alleszins acceptabel in deze omstreken. We laten de ergste warmte voor wat die is door allemaal een siesta-tje in te lassen en tegen vijven lopen we richting stad. We nemen (natuurlijk........) de verkeerde afslag en lopen (blijkt later) de verkeerde (haven)wijk van de stad in. Een ontzettende drukte, verschrikkelijk smerig, meer bouwvallen dan nog bewoonbare gebouwen, het ene auto- of scooterwrak na het andere, puin op straat waar je maar kijkt, een nors kijkende bevolking..... ergo zo erg hebben wij het binnen Europa nog nergens gezien. De eerste reaktie is eigenlijk 'wegwezen', maar door de kinderen en het besef dat toch weinig mensen kinderen zo 1, 2, 3 iets zullen aandoen, lopen we zo kalm mogelijk maar verder. Zelfs het maken van een foto komt in deze buurt niet bij ons op....... Na wat links- en rechtsen, komen we bij een trap die ons in 1 keer op de via Roma brengt, de hoofdstraat van Palermo. De ene na de andere dure winkel langs deze 4 kilometer lange straat. Het verschil met enige minuten terug kan niet groter zijn!!! en eigenlijk staan wij een beetje met de mond open...... Onbegrijpelijke verschillen tussen erg arm en ontzettend rijk en dat binnen enkele meters!!
We lezen dat Palermo in de 2e wereldoorlog zwaar is gebombardeerd, evenzo is beschadigd geweest en dat bepaalde delen van de stad nog steeds tekenen vertonen van deze bombardementen. We vinden dat wat moeilijk te geloven, maar na wat we net hebben gezien................. (stel je voor dat je in Rotterdam nog zou kunnen zien wat er meer dan 60 jaar geleden is verwoest!!). Toch staat het overgrote deel van de stad in de steigers en als je het ons vraagt blijft dat de komende 50 jaar ook wel zo.......... Wat ook opvalt is dat er nergens borden te zien zijn dat opknap projecten zouden zijn gefinancierd door de Europese gemeenschap (deze borden zijn een verplichting), dit in schrille tegenstelling met Griekenland (zie eerdere 'bloggen').

We lopen de winkelstraat af en op een groot plein probeer ik een open internet verbinding te vinden en jawel hoor iemand z'n verbinding niet beveiligd. We werken het weblog bij, lezen de mail en halen wat weerinformatie op. Op naar de ferry haven voor informatie over een mogelijke trip voor Nelly en de kinderen naar Sardinie (Cagliari). De boot vertrekt iedere zaterdag om 17.00u en arriveert de volgende morgen 07.00u. Er zijn geen hutten meer voorradig en op het laatste moment kunnen er nog kaartjes worden gekocht (Nel + 3 kinderen totaal 65 euro). Als het nodig is er dus gelegenheid. Daarna lopen weer een volksbuurt in, maar deze is 100 keer knapper dan de havenwijk. Er is overal drukte op straat en geen plek is onbenut gelaten voor een fruitstal, kleine terrasjes en verder voornamelijk visstallen, waar natuurlijk weer de zwaardvissen de show stelen. Ook de mega-barbeque waarop vis wordt geroosterd trekt de aandacht (STINKEN!!!). We strijken neer op een klein terrasje, drinken een biertje en ongewild 'stelen' we hier kennelijk de show.......... wij zijn de grote bezienswaardigheid.......... We krijgen zowiezo om de haverklap van Jan en Alleman 'complimenten' over de kinderen (mammamia! 'bello', 'bello'!). We lopen ondertussen in het donker door de prachtig met allerlei verlichte bogen versierde stad, zien ook best veel heel mooie gebouwen en kunnen deze keer een 'veilige' weg terug naar de boot vinden. Dik verdiende borrel en naar bed.

De volgende dag staat een bezoek aan de lokale catacomben op het programma (Catacombe dei Cappucini). Eeuwenlang zijn Sicilianen van een bepaalde (goede) klasse die niet 'vergeten' wilden worden door Capucijner monniken gebalsemd en ondergronds opgebaard. Meer dan 8000 mensen, overleden tussen de 17e en 19e eeuw liggen hier en kunnen worden bezichtigd (!). Nogal opmerkelijk natuurlijk, maar je moet het (misschien) gezien hebben. De lijken werden eerst bijna een jaar in een kamertje te drogen gelegd waarna ze in azijn gebaad werden. Vervolgens werden ze keurig in het pak gehesen en en tegen een muur in een nis geplaatst om in de daarop volgende eeuwen rustig te mummificeren. Tot 50 jaar geleden werden de lijken ieder jaar voorzien van nieuwe kleding! (vrij naar reisverslag 'Sally Lightfoot' - 2003). Onderweg naar de catacomben bezoeken we nog een nogal opmerkelijke kerk. Het lijkt wel een 17e eeuwse opera zaal, compleet met muppet-show achtige balkons en een soort podium voor de dienst. Dan na nogal een lange wandeling komen we bij de catacomben, betalen een monnik een symbolisch bedrag en lopen de trappen af richting de doden........... Wat we daarna zien tart iedere beschrijving en ik kan geen woorden vinden om het goed te beschrijven. De 'geesten' uit een van de 'Pirates of the Caribbean' films of Michael Jackson's 'Thriller' komen waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt van het schouwspel. Sommige lijken zijn inderdaad redelijk bewaard gebleven, maar de meesten zijn alleen maar aangeklede skeletten. De kinderen en vooral Jitse zijn ook wel onder de indruk van de vreemde 'poppetjes', maar Fenna weet ook te vragen of ze nog een keer gaan leven. Sjoerd ontgaat alles natuurlijk en luid 'pratend' galmt zijn stem door de gewelven. Wij zijn in ieder geval ontzettend onder de indruk en vragen ons echt af welke 'zieke geest' deze manier van dodenverering ooit heeft verzonnen. Het 'hoogtepunt' (best bewaard gebleven lijk) is een 2-jarig meisje dat in 1923 is overleden, maar die eruit zag of ze gisteren was overleden......... Er mogen geen foto's worden gemaakt en uit respect voor al deze (overigens erg kleine) mensen hebben we dat ook niet gedaan. Op de terugweg stappen we in de bus en zijn snel weer op de boot.Na een lekker waterballet op de boot, een bezoek aan een grote supermarkt en een heerlijk rustig nachtje slapen (gelukkig koelt het s'avonds wat af, overdag zal het tegen de 35 graden zijn), vertrekken we richting San Vito lo Capo een baai op de Noordwest punt van Sicilie.

Op dit moment staan we op het punt om toch met de hele familie over te steken naar Sardinie zaterdag 21-7. Het is een geweldig weerbericht, dus hopelijk de volgende 'blog' uit Sardinie. Wouter en Hiske + alle achterban bedankt voor de pogingen om hierheen te komen om te helpen!!! GEWELDIG!!

Rens gefeliciteerd met z'n 8e verjaardag!!

Tot de volgende keer! Ate a vista, crew 'Mare Cognitum'.

Tropea naar Palermo crisis

Hallo allemaal,

Na het vertrek van Hans, Denise en Bouke belanden we in een 'kleine' CRISIS (het een heeft niets met het ander te maken overigens!!!). We zitten ongeveer op de helft van de reis, zowel qua tijd als nog te varen afstand naar zuid Portugal (ons beoogde einddoel om daar de boot te laten overwinteren) en omdat;- we de laatste 2 weken wat pech hebben met het weer en dan vooral de wind en de daarbij behorende zeegang (geregeld waait het ten noorden van ons tot windkracht 9)
- de te varen afstanden tussen veilige havens of ankerplekken hier in Italie veel groter is als wat we tot nu toe gewend waren (het is hier gewoon 'groter' water)
- er nog 2 redelijk grote oversteken aankomen (Sicilie - Sardinie & Sardinie - Menorca)
- Michel daar beter mee om kan gaan dan Nel (die zekerheden zoekt die er gewoon niet zijn)
werd er door Michel de (zeer zwart/witte) conclusie getrokken dat het dan beter was als Nel en de kinderen naar huis zouden vliegen en dat hij dan (solo) de boot naar Nederland zou brengen in een week of 6.........................Ondertussen, diverse gesprekken en evenzovele andere opties later en heerlijk varend met prachtig rustig weer is het bovenstaande gelukkig weer wat ingedaald en zijn de standpunten in ieder geval weer helemaal duidelijk. Voor de oversteek naar Sardinie is bedacht dat mocht het weer niet meewerken, Nel en de kinderen op de veerboot naar Sardinie oversteken en dat Michel, eventueel met ingevlogen hulp, de boot naar Sardinie brengt. Deze optie brengt ons in ieder geval weer een station verder op de reis en dichter bij Portugal. Daarna zien we dan weer verder.

We liggen uiteindelijk nog 2 dagen in Tropea te wachten tot de zee enigzins bedaard om dan 48 mijl te varen richting de nog actieve vulkaan Vulcano. De eerste uren kunnen we zeilen totdat binnen enkele honderden meters de wind meer dan 100 graden draait en we hem pal tegen krijgen (en dat op open zee, nog nooit vertoond!!, welkom op de Middellandse zee........). De rest van de mijlen motorzeilen we en na 7 uur valt het anker in de baai van Vulcano. Binnen 20 seconden zegt Fenna ineens 'Bleehhhh, Sjoerd laat een windje!!'...... Qua geur heeft ze gelijk, maar het komt niet van Sjoerd. Een penetrante zwavelgeur (rotte eieren) hangt in de baai en als we in het water kijken blijkt waarom, een zee van luchtbellen vecht zich een weg naar het oppervlak. De berg waar we tegenover liggen heeft prachtige gele vlekken, die ook duiden op de aanwezigheid van zwavel. Michel checkt met de snorkel het anker en onder water is het een fantasties gezicht hoe de bellen door de zand- en rotsbodem blazen. Weer op de boot blijkt de zilveren armband compleet zwart te zijn geworden!! Ergo, de zwavel zit hier gewoon in behoorlijke hoeveelheden in het zeewater.
Ondertussen beginnen we ons ook te verbazen over de frequentie van het af- en aan varen van een scala aan ferries. Snelle enkelrompers, catamarans, hydrofoils, autoferries, noem het maar, ze komen hier iedere 20 minuten aan. En vertrekken binnen enkele minuten weer met 'wildrokende' motoren.Na het middagdutje van het kroost gaan we de wal op om een compleet platgelopen toeristies dorp te zien dat draait om het vulkanisme. Bezoek aan de rokende krater, strandbezoek met borrelende warme poeltjes, maar bovenal een (lekker?) heet zwavel-modderbad dat volgens de affiches zo ongeveer overal goed voor is. Tegelijkertijd staan er overal waarschuwingsborden die melden dat het inademen van de gassen zeer slecht voor de gezondheid zijn. Middel erger als de kwaal?........ Wel is het zeer grappig om alle compleet bemodderde mensen te bekijken. We lopen langs een muurtje van vulkaansteen en ook hier komt op knie-hoogte zwavelstoom uit de gaten zetten. Prachtig voor de kinderen om te zien, maar stinken!!Verder is er in het dorp niets te beleven of je moet houden van tientallen huur-scooters die luid motorend door de straatjes scheuren. We begrijpen ondertussen helemaal niets meer van de vele ferries die het eiland aandoen. De hoeveelheid mensen in het dorp en op het strand rechtvaardigen misschien 1/10 van het aantal afvaarten...... Dit blijkt ook als we een kijkje nemen bij de haven. Veel van de ferries gaan maar met een paar mensen aan boord op weg en de auto ferries wisselen maar een paar auto's. Onbegrijpelijk dat dit uit kan..........

Wij brengen de avond door op het strand, de kinderen lekker spelend in de warme poeltjes en wij met een koud biertje. Onderweg naar de boot scoren we een gebraden kip en een lekker stokbrood (het eerste knappe brood dat we in Italie weten te kopen) en eten met tomaat en komkommer een heerlijk maal.

De volgende dag ankerop richting St. Agatha, een plaatsje langs de Siciliaanse kust. Niks moois, trein dwars door de plaats. Redelijke ankerplek, gauw wegwezen.
Dus door naar Cefalu, een rondom een klif gebouwd eeuwenoud plaatsje. Er is een jachthaven aan de oostkant van de stad, maar dit betekend een pittige wandeling naar het centrum. Dus proberen we aan de westkant te ankeren voor het strand, net onder beschutting van een klein piertje. Kiel omhoog en in 2,5 meter water gaat de spijker in het kristalheldere water. Wat een mooie plek om te liggen!! Het weer werkt ook mee, we zitten middenin een mega hogedrukgebied (tevens de reden voor het wisselvallige weer in Nederland) en het waait tussen windkracht 0 en 3. Natuurlijk zijn we binnen no-time klaar om met de bijboot naar het strand te roeien en de rest van de middag brengen we door op het fijn ondiepe strand met het centrum van Cefalu binnen handbereik. Op het strand maken de kinderen kennis met het Nederlandse jongetje Tim uit Akersloot, die met zijn ouders hier op vakantie is voor 2 weken (goedkope vlucht met Transavia naar Palermo, lokaal een 'bed & breakfast' geboekt en als je verder normaal doet een zeer leuk en redelijk betaalbaar alternatief voor een georganiseerde reis). Het is echt het perfekte strandje voor de kinderen en ze hebben plezier voor 10!!Een van de grote voordelen voor ons van de Italiaanse stranden is het feit dat er overal douches zijn en we dus ongegeneerd uitgebreid kunnen douchen, alhoewel het gebruik van zeep en shampo wel wat vreemde blikken oproept........ Wat ook de meest malle blikken en opmerkingen oproept is onze manier om Sjoerd op het strand niet de hele tijd in de gaten te moeten houden. We zetten hem met een 4 meter lang touwtje en een tuigje vast aan 'geitenpen' waarmee hij net tot kniehoogte in het water kan en al z'n speelgoed om hem heen heeft. Wij zijn er blij mee, maar de gemiddelde Italiaan vindt het (geloven wij) schandelijk..........

Een andere vreemde zaak op dit strand is het feit dat er overal zeer koud zoet water uit het strand komt borrelen. Er moet dus ergens een ondergrondse bron of een ondergrondse rivier zijn........... Later in de stad bekijken we een soort van openlucht kelder waar volgens de borden een 2 eeuwen oud Romeinse bad is. Ook hier zien we ijskoud water uit de grond omhoog 'wellen'. Kennelijk is Cefalu hier juist gevestigd door de aanwezigheid van deze bronnen.Die avond flaneren we door het oude centrum en denken we terug aan de soortgelijke prachtige plaatsen die we in Slovenie en Croatie hebben bezocht. Er is 1 groot verschil, hier in Italie is het ook nog eens gezellig!! Wat ook opvalt zijn aanplakbiljetten die terugkeer van 'de traditionele kunst van het tonijnvissen' promoten. Dit gebeurt door middel van een sluw stelsel van netten -van soms wel 14 kilometer- dat voor tonijnen (en andere vissen zoals dolfijnen etc.) die hierin zwemmen eindigt in de 'camera del morte' (kamer van de dood). Helemaal moe gestreden van hun pogingen om de netten te ontvluchten, laten de vissen zich vervolgens als makke schapen vanaf rond de kamer gegroepeerde bootjes met grote pikhaken uit het steeds roder kleurende water prikken........ Deze manier van vissen is door dieren activisten en de steeds afnemende hoeveelheid tonijn voor een groot gedeelte in onbruik geraakt, maar kennelijk is er een groep mensen die dit graag weer terugziet.......
De volgende morgen is het onderwater reparatie tijd. De anode die op de schroef zit gemonteerd is zodanig weggevreten dat hij rammelt tijdens het varen. Ook had ik in een eerdere poging de 3 imbusboutjes aan te draaien er al 1 afgebroken. Via (lange) Bram was met enige strubbelingen met de bezorgdienst een nieuwe anode gevonden, meegebracht door de familie op hun recente bezoek. Ik zoek de duikuitrusting en het gereedschap bij elkaar en na zeker 8 jaar ga ik weer eens met een fles op de rug onder water. Wel even wennen.............. Ik stoei een tijdje met het afgebroken boutje, maar krijg het er met geen mogelijkheid uit. De nieuwe anode dus maar met de overgebleven 2 boutjes vastgezet. De komende weken af en toe maar eens controleren of alles vast blijft zitten. Na het anode klusje boen ik nog het onderwaterschip (de Belgische anti-fouling werkt prima, alleen wat groene aanslag op de romp, geen pokken of mosselen) en zie dat er in het fijne zand op de bodem tientallen jonge platvissen (tarbot-achtig) zitten, leuk om naar te kijken.

Na nog een dag strand en slenteren door Cefalu gaan we ankerop richting Palermo, het vermeende centrum van de maffia. Het wordt een rustig tochtje van een uur of 5 en tegen de middag varen we de haven van Palermo in om daar het cruiseschip 'Westerdam' van de Holland-Amerika-Lijn aan te treffen. Dit is voor Michel een weerzien na negen jaar, want ook in het Carieb was er een ontmoeting met de Westerdam en een bezoek aan boord (toeval bestaat niet!!). Hier een klein stukje uit het verslag van 1998;

"Die morgen als ik buiten kom, zie ik een cruise schip van de Holland Amerika lijn. Het is de Westerdam en ik weet van Piet dat een neef van hem als eerste officier aan boord zit. Ik trek de stoute schoenen aan en roep de Westerdam via de marifoon op en vraag of Ben van Scherpenzeel aan boord is. Dat is ie en even later kletsen we over Piet en Henny en doe ik hem de groeten. Het blijkt een spontane knul en we worden aan boord uitgenodigd voor een rondleiding. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen en we spreken voor later die middag af. Aan boord gekomen, worden we door een officier opgewacht, die ons vraagt of we voor de verjaardag van Ben komen. Nee dus, maar wel grappig dat ie jarig is. We krijgen instructie hoe we op de brug moeten komen en dwalen door het levensgrote schip. Op de brug ontmoeten we Ben, een 33 jarige eerste officier (na de kapitein de baas) met een kwajongens gezicht. Hij verontschuldigd zich voor dat moment, want hij heeft bezoek van de kustwacht én de FBI. Wij bekijken de brug en kletsen met de andere aanwezige officieren. De HAL is tegenwoordig volledig in Amerikaanse handen, maar alle officieren zijn nog Nederlanders. De heren draaien vier maanden dienst, om daarna twee maanden verlof te hebben. Nadat Ben z´n officiële bezigheden heeft afgerond, krijgen we een rondleiding over het schip en ik kijk m´n ogen uit. Luxe, luxe en nogeens luxe. Er kunnen zo´n 2400 mensen aan boord, waarvan meer als 600 man personeel. Ze verbruiken per dag meer als 600 ton (600.000 liter) zoet water, dat ze voor het grootste deel zelf uit zeewater maken. Verder blijkt het voor de officieren best een vervelende toestand, want ze varen iedere keer hetzelfde ritje, Ft.Lauderdale, Puerto Rico, US Virgins, één of ander klein onbewoond eiland, Ft.Lauderdale. Gewoon een luxe busdienst dus. We eindigen de rondleiding op het achterdeck, bij de buitenbar en één van de zwembaden, krijgen een drankje aangeboden en nemen afscheid van Ben. Joke is de slimste van ons drieën, heeft haar badpak mee en neemt een frisse duik in het zwembad."
Tot zover 1998, wij gaan het centrum van Palermo verkennen, hierover de volgende blog meer, dus tot de volgende keer! Ate a vista, crew 'Mare Cognitum'.

Hans, Denise & Bauke dagen

Hallo allemaal,

Zaterdagmorgen 04:30 (7-7) gaat de wekker in de echte veronderstelling dat het dan zo een beetje licht moet worden om zo vroeg mogelijk de straat van Messina door te varen met zo min mogelijk wind. Niet dus........ het is nog stikdonker en we zetten de wekker anderhalf uur later om inderdaad bij bijna 1e licht te vertrekken voor de 40 mijl naar Tropea. We hebben uitgerekend dat we de stroom moeten meekrijgen naar het noorden, maar het 1e uur hebben we nog vrolijk 3 knopen tegen. Dan varen we zichtbaar door de kentering en krijgen ongeveer dezelfde 3 knopen mee. Het water kolkt erover, grote draaikolken, opwellend water, echt ontzagwekkend. Zo vroeg is het al aardig druk op het water, diverse vrachtschepen, een groot cruiseschip en heel veel kleine vissersbootjes, die de motor in de vooruit hebben in een poging om tegen de stroom in op 1 plek te blijven.

Dan zien we een van de meest curieuze vissersboten die we ooit hebben gezien. Dit zijn lokaal bedachte scheepjes om de door de straat van Messina migrerende zwaardvissen te vangen. Het zijn houten schepen van een meter of 15 met daarop een vakwerk mast van minstens 20 meter en een vakwerk boegspriet van zeker 15 meter. Dit alles verstaagd door een woud aan lijnen. Bovenin de mast zitten 1 of 2 uitkijken, die de (volgens zeggen slapende) zwaardvissen lokaliseren, waarna een harpoenier op de boegspriet de vissen moet zien te vangen. Deze manier van vissen kan natuurlijk alleen bij weinig wind en zeegang, anders knapt er absoluut wat van de boten af. Kennelijk is dit de manier om bij een teruglopende visstand nog wat te kunnen verdienen.We varen oostwaards richting Tropea en varen langs een aardig mooie groene rotsachtige kust met veel zandstranden. Vroeg in de middag arriveren we en krijgen een plek in de mooie marina van Tropea. Hans, Denise en Bouke gebeld en nadat ze wat panne met hun huurauto hebben geregeld, is het weerzien van de familie hartelijk en drinken we een lekkere borrel op een paar mooie dagen. Ook brengen ze ons verschillende 'goodies' uit Nederland, ontbijtkoek - potjes voor Sjoerd - en voor ons allemaal een kado-tje, geweldig!! Vroeg in de avond moet er gegeten worden en komt de vraag op of we in de op de rotsen gelegen oude stad gaan eten. Dit betekend een fikse wandeling en natuurlijk een steile trap omhoog. Na wat tegenstribbelen gaat iedereen toch mee en hijsen we ons omhoog. Het centrum van Tropea is echt oud en ademt een lekkere sfeer uit. Het is zaterdagavond, dus ook nog eens hardstikke druk op straat met allemaal flanerende mensen. Om ons heen kijkend valt op dat we bijna de enige niet Italianen zijn, wat de stelling bevestigd dat deze streek voornamelijk wordt bezocht door Italiaanse vakantiegangers.
We eten heerlijk op een terras buiten tot laat in de avond en zoeken in het stikdonker onze weg terug langs de trap naar de boot. Als verrassing voor de kinderen blijft Bouke op de boot slapen, wat de volgende morgen al heel vroeg (!#@$$^%&&@!##!!) aanleiding is tot 'gekeet'...........We doen nog maar eens wat wasjes en op zondagmiddag gaan we naar het meest populaire strand van Tropea, waar het 'hutje-mudje' vol ligt. Wij doen een poging om een door een hek afgesloten wat rustiger gedeelte van het strand op te lopen, maar worden onmiddelijk weer verwijderd................ alleen voor leden kennelijk. Dan maar ergens tussen en zowaar na een kwartier is iedereen wat opgeschoven en hebben we de ruimte. Het is heet en we liggen veel in het water. De Italianen zijn een leuk volk om te bekijken en we vervelen ons dus niet. Ik (Michel) ga met Bouke langs de rotswand snorkelen en behalve zeker 30 verschillende soorten vissen, zien we ook een kleine octopus. Ik maak een hoekduik en gooi wat zand naar het beestje. Hij schiet weg om een meter verder weer te gaan zitten. Ik maak weer een hoekduik en gooi zand en nu spuit de octopus een wolk zwarte inkt en is vervolgens verdwenen. Erg grappig om een keer gezien te hebben.

Die avond eten we aan boord afhaal pizza en bespreken of we 2 dagen op en neer naar het actief vulkanische eiland Stromboli zullen varen (64 mijl op en neer). De weerberichten zijn nog 2 dagen goed en daarna is de voorspelling veel meer wind. In het noorden van de Middellandse zee stormt het al bij de Balearen en Corsica. We besluiten de volgende dag te gaan nadat we eerst van de huurauto gebruik maken voor maar weer eens een lading 'zware' boodschappen.

Het wordt een rustige tocht, motorzeilend naar het westen. Onderweg doet Bouke verwoede pogingen om een vis te vangen door allerlei verschillende onderlijnen en verschillend kunstaas te proberen - uiteindelijk zonder succes. Ook worden er door Denise dolfijnen gespot en als we die richting opvaren krijgen we ze inderdaad (groepje van 4 of 5) redelijk dicht bij de boot voorbij.Goed kijken, een dolfijn.........

Heel grappig zwemmen ze precies naast elkaar en komen op hetzelfde moment boven. Langzaam wordt Stromboli groter en zien we de uit de krater opstijgende rook beter. Ook een heel aparte loodrecht uit zee komende steenklomp, 'Strombolicchio' genaamd, wordt zichtbaar. Een kleine 5 uur na vertrek laten we op de rede van het kleine dorpje 'San Vincenso' het anker vallen (wie wil er wonen op een werkende vulkaan?). En we zijn niet alleen. Zeker 25 andere jachten liggen ook voor anker, waarvan enkele superjachten. Het strand bestaat uit pikzwart vulkaansteen met de grootte van een redelijke kiezel. We ontsteken de barbeque en hebben een prachtige avond onder de rook van de vulkaan. Kennelijk is de activiteit van Stromboli op dit moment niet erg groot, want nergens zien we tegen de donkere nacht enige gloed.De volgende morgen meldt het weerbericht slechtere omstandigheden en besluiten we direct te vertrekken. We varen een rondje om 'Strombolicchio' en ook een rondje om Stromboli. De noordwest kant van het eiland is de zijde waar de lava uitstroomd en als we erlangs varen laat de vulkaan een 'boertje' en zien we een hele pluim zwarte rook en een halve minuut later komen er daadwerkelijk stukken lava uit de vulkaan de steile helling afdenderen om met grote plonzen en rook in het water te vallen. Voor de zekerheid gaan we wat verder uit de kust en slaan het schouwspel vol verbazing gade. Dan wordt het tijd om te vertrekken en weer 5 uur later ankeren we voor het strand en naast marina Tropea en gaan na de hete dag op zee allemaal lekker zwemmen. Dan verslechterd het weer zienderogen, donkere luchten, regen en daarna de wind. We 'vluchten' de marina weer in en krijgen gelukkig nog een plekje.

De laatste dag met Hans, Denise en Bouke worden we door Hans met de auto opgehaald en liggen we heerlijk bij het zwembad van hun hotel. Het weer is niet helemaal goed, halfbewolkt en behoorlijk winderig, dus aan het zwembad geen mens (Italiaan) te zien. Van het strand bij het hotel is niets te zien omdat de golven over het hele strand denderen. Aan het eind van de dag maar weer eens afscheid nemen. De volgende morgen vroeg wacht er alweer een Transavia vliegtuig om Hans, Denise en Bouke mee naar Nederland te nemen.

Wij liggen (weer) te wachten op een afnemende zeegang om richting het westen te gaan richting Sicilie.

Tot de volgende keer! Ate a vista, crew 'Mare Cognitum'.